Ruch zielonoświątkowy w Polsce

Do Polski przebudzenie zielonoświątkowe przyszło z dwóch kierunków: z Niemiec na teren Pomorza i Wielkopolski oraz na teren Śląska Cieszyńskiego, a także z Ameryki za pośrednictwem reemigrantów, którzy po nawróceniu i doznaniu przeżycia zielonoświątkowego (drugiego błogosławieństwa - Chrztu w Duchu Świętym z darem mówienia innymi językami) powrócili do Polski, aby na terenach rodzinnych prowadzić pracę ewangelizacyjno-misyjną (G. Kraskowski, S. Niedźwiecki, J. Czerski, D. Komsa, K. Leonowicz). W ten sposób dali początek Związkowi Chrześcijan Wiary Ewangelicznej na terenie Kresów Wschodnich.

Na terenie Pomorza (Prusy Wschodnie) i Wielkopolski (Poznańskie) oraz ziemiach centralnej Polski wpływ na rozwój ruchu zielonoświątkowego w Polsce wywarły osoby działające w chrześcijańskich organizacjach jak William Fetler, który powołał do życia w Warszawie American British Relief Commission (w 1924 r. przekształcony w Stowarzyszenie Wzajemnej Pomocy Ewangelicznych Chrześcijan) i Gustaw Herbert Schmidt (1891-1958), dyrektor wschodnioeuropejskiej misji zielonoświątkowej mającej swoją siedzibę w Gdańsku, a centralę w Chicago oraz Artur Bergholc, absolwent szkoły zielonoświątkową w Londynie który w 1928 przybył do Łodzi. Początkowo działacze ci koncentrowali swoją uwagę wokół ludności niemieckiej skupionych wokół zborów wywodzących się ze środowisk baptystycznych i luteranskich w Łodzi i poniemieckich społeczności zielonoświątkowych z Wielkopolski i Pomorza w których pojawiali się nawróceni polacy.